ระพีมาหาหมอไสย์เพื่อให้ช่วยเหลือ หมอไสย์หัวเราะดังลั่นสมใจ ก่อนจะเริ่มพิธี หมอไสย์บริกรรมคาถาลูบไล้ทองตามแผ่นหลังของระพี ระพีหน้าตาขยะแขยง หมอไสย์ลืมตา นึกถึงความแค้นที่รำพึงทำกับตนเอง แต่แทนที่จะทำเสน่ห์ให้ หมอไสย์กลับทำคุณไสย์ใส่ระพี ระพีกรี๊ด!!!และสลบลง
“ของต่ำที่อยู่ในตัวเอ็งจะทำให้เอ็งเจ็บปวดปางตาย!! เอ็งต้องชดใช้ในสิ่งที่แม่เอ็งทำกับ ข้า!” หมอไสย์แสยะยิ้ม ระพีสลบ ตามตัวเริ่มหนอนขึ้น ปะปนกับรอยเลือด
รำพึงและจวงหัวเราะสะใจกับแผนของตนเอง เพราะหวังว่าเมื่อชุ่มตาย ขุนพิทักษ์ก็ต้องตรอมใจตายตามไปแน่ ๆ ทันใดนั้นคุณพระไวก็เดินหน้าตึงเข้ามาต่อว่าที่รำพึงปิดบังเรื่องขุนพิทักษ์ และชุ่มยังไม่ตาย ทำให้ขุนไวระแวงว่ารำพึงจะกลับไปหาขุนพิทักษ์ รำพึงตบหน้าคุณพระไวและว่าที่ผ่านมาคุณพระไวก็ได้ตัวรำพึงมาครอบครองแล้วจะ เอาอะไรอีก คุณพระไวถามว่ารำพึงรักตนเองไหม รำพึงไม่พูดแต่หันหลังให้เป็นคำตอบที่ปวดใจสำหรับคุณพระไวมาก
คุณพระไวโกรธมากจึงมาลงกับอัฐ รำพึงตามมาห้าม คุณพระไวยิ่งโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้จึงเดินหนีไป อัฐงงว่าพ่อโกรธอะไรตนเอง รำพึงบอกจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรอัฐได้ พร้อมกับเข้าไปกอดอัฐอย่างหวงแหน
คุณพระเกิดขอบคุณทัดที่ช่วยลูกและเมียเขา ทัดบอกเขายอมตายเสียดีกว่าที่จะให้สองคนนี้เป็นอะไรไป คุณพระเกิดสะดุดหูกับคำพูดของทัด น้อยบอกว่าเกลียวตั้งใจจะทำร้ายนวลมากกว่าทำร้ายน้อย และว่าได้ยินโจรพูดว่ามีอีกคนที่เป็นผู้จ้างมาทำร้ายนวล แต่ไม่รู้เป็นใคร แต่ทัดมั่นใจว่าเป็นรำพึง
ระพีค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา แต่ร่างภายนอกดูปกติดี แถมระพียังจำอะไรไม่ได้ หมอไสย์ให้หุ่นระนีกำหนัดไปบูชา และบอกเคล็ดว่าให้หุ่นกินเลือดเวลาที่ระพีต้องการผู้ชาย หมอไสย์ทิ้งคำพูดไว้โดยที่ระพีเองก็ไม่เข้าใจ
“ผลที่เอ็งจะได้รับ มันจะเปลี่ยนชีวิตเอ็งไปจนตาย!”
นวลฟื้นขึ้นมา เห็นหน้าขุนพิทักษ์ก็โผเข้าไปกอด ท่ามกลางความตกใจของคุณพระเกิดและน้อย ที่ไม่รู้อดีตของนวล ทัดไม่อยากดึงนวลให้มาตกต่ำกับเขา เพราะตอนนี้ไม่สามารถปกป้องนวลได้ จึงยืนยันกับคุณพระเกิดว่าเขาไม่รู้จักนวลมาก่อน ทำให้นวลเสียใจมาก คุณพระเกิดได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ
ทัดมาต่อว่ารำพึงเรื่องที่วางแผนฆ่านวลแต่ทำให้เกลียวต้องตาย อัฐมาเห็นทัดผลักรำพึงล้มลงจึงเข้าไปประคองรำพึงได้ทีจึงแกล้งร้องบอกว่าทัด จะทำร้าย อัฐโกรธเกลียดมากที่ทัดทำร้ายแม่ตนเอง รำพึงยิ้ม ขณะที่ทัดเสียใจที่ลูกในไส้เกลียดตนเอง
คุณพระไวไปโกหกพระยาสุรินว่าทัดเป็นคนฆ่าเกลียว สร้างความโกรธแค้นให้กับพระยาสุรินเป็นอย่างมาก พระยาสุรินจึงให้เทิดไปจัดการทัด ทัดถูกเทิดยิงจึงหนีไปหลบในพุ่มไม้ น้อยซึ่งกำลังเดินกลับบ้านเห็นทัดบาดเจ็บจึงพากลับเรือนและให้อยู่ในกระท่อม เก็บสมุนไพร
น้อยไปตามพ่อเพื่อให้มาดูอาการทัด แต่พ่อไม่อยู่จึงบอกนวล นวลตกใจมากรีบไปหาทัด พอเห็นสภาพทัดที่นอนซมเพราะพิษไข้ก็ร้องไห้ออกมาเข้าไปกอด ทัดมองเมียตนที่ร้องไห้ด้วยความคิดถึง
“พี่ขุน ท่านลืมข้าแล้วหรือ”
“ชุ่ม....ข้าไม่เคยลืมเจ้า ไม่มีวันลืม”
“แล้วทำไมถึงบอกว่าไม่รู้จักข้า ท่านไม่รักข้าแล้วใช่มั้ย”
“รักของข้าติดตามเจ้าไปทุกที่ แต่ตอนนี้ข้าไม่สามารถจะปกป้องเจ้าได้ ข้าต้องการให้เจ้ามีความสุข มีชีวิตที่ดี มีคนที่ดีอยู่เคียงข้าง ข้าไม่อยากทำให้เจ้าต้องลำบากเพราะข้าอีกต่อไป”
“ท่านใจร้าย!! ท่านไม่เคยถามข้าสักคำว่าข้าต้องการได้อะไร ชีวิตนี้ข้าไม่สามารถรักใครได้อีกนอกจากท่าน แล้วท่านจะผลักไสข้าไปให้คนอื่นอย่างนั้นเหรอ คนใจร้าย”
ทัดทนเห็นชุ่มร้องไห้ไม่ได้ เขายันตัวขึ้นมา นวลโผเข้ากอดทัดด้วยความคิดถึงที่มันเอ่ออยู่เต็มหัวใจ ทัดกอดชุ่มอย่างหวงแหนให้สมกับการรอคอยของเขา ด้านนอกกระท่อมขุนเกิดได้ยินทุกสิ่ง และเห็นทุกสิ่งเขาได้แต่กำหมัดแน่น ระงับแรงโทสะในใจ
ระพีเอาหุ่นรานีกำหนัดวางบนพาน เอาเลือดหยดใส่หุ่น เริ่มบริกรรมคาถา “ใจเป็นของกู ตัวเป็นของกู เสพสมกายกู เสน่หาเพียงกู” รำพึงได้ยินเสียงจึงแง้มประตูห้องระพีดู รำพึงเห็นระพีกำลังทำพิธีก็ช็อก!!! พุ่งเข้าไปปัดหุ่นรานีกำหนัดกระเด็น ด้านหมอไสย์ถูกขัดขวางกลุ่มควันดำจึงลอยพุ่งเข้าหาตัว หมอไสย์กระอักเลือดไม่หยุด
รำพึงต่อว่าและตบตีลูกสาวที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคุณไสย์ เพราะเธอรู้ว่ามันทำโทษมายังไง ยิ่งนึกถึงตอนที่เธอถูกหมอไสย์รังแกก็ยิ่งเป็นห่วงลูกสาว อยู่ ๆ ระพีก็อ้วกออกมาเป็นเลือดและระพีก็ชักตาค้าง ลงไปนอนดิ้นที่พื้น รำพึงตกใจ เมื่อเหลือบไปเห็นหนอนยั้วเยี้ยอยู่ในกองเลือดที่ระพี อ้วกออกมา
นวลกลับขึ้นเรือนมา คุณพระเกิดต่อว่าที่นวลกับทัดรวมหัวกันหลอกเขา
“ดิฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ!!” นวลปฏิเสธ
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ไม่เคยได้นอนกอดเจ้า ไม่เคยได้นอนกอดเมียตัวเอง คนอย่างพี่มันไม่ดีพอสำหรับเจ้าใช่มั้ย?! พี่ยอมทุกอย่างเพื่อเจ้า แต่เจ้ากลับตอบแทนพี่แบบนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนทนเห็นเมียตัวเองปันใจให้ผู้ชายคนอื่นได้หรอก” คุณพระเกิดยิ่งบีบนวลแรงขึ้น “ในเมื่อเจ้าไม่เคยคิดถึงใจพี่ พี่ก็จะไม่คิดถึงใจเจ้าอีกต่อไป”
คุณพระเกิดดึงดึงนวลเข้ามา แล้วจูบไซร้ซอกคอนวล นวลได้แต่ร้องไห้ คุณพระเกิดผลักนวลไปที่เตียง และจูบนวลด้วยความบ้าคลั่ง นวลร้องไห้แทบขาดใจ แต่แล้วนวลก็หยุดดิ้น
“ถึงแม้ว่าตัวฉันจะเป็นของคุณพี่ แต่หัวใจของฉันมีเพียงรักเดียวไม่เปลี่ยนแปลง”
การหยุดต่อต้านของนวลทำให้คุณพระเกิดได้สติ คุณพระเกิดถอนตัวออกมาจากนวล และมองนวลด้วยความละอายปนเสียใจก่อนจะเอ่ยปากขอโทษ นวลรวบเสื้อผ้าลุกขึ้นมานั่ง คุณพระเกิดจะเข้าไปแต่นวลถดหนีด้วยความกลัว คุณพระเกิดชะงัก
“พี่เคยคิดว่าจะใช้ความรักทั้งหมดของพี่ทำทุกอย่างเพื่อแลกกับหัวใจของนวล แต่ตอนนี้พี่รู้คำตอบแล้ว..ว่าพี่คงไม่มีวันได้มันมา”
“บุญคุณที่คุณพี่มีให้ ดิฉันคงตอบแทนได้ไม่หมดในชาตินี้ แต่หัวใจของดิฉันรักท่านขุนได้เพียงคนเดียวเท่านั้น”
คุณพระเกิดกำหมัดแน่น มองนวลด้วยแววตาของผู้แพ้ก่อนที่จะเดินออกไป
ตอนที่ 24
คุณพระเกิดถูกตามตัวมาดูอาการระพี ระพีเอาแต่อาละวาด ทำร้ายผู้คนไม่เว้นแม่แต่คุณพระเกิด สายตาบางครั้งแข็งกร้าว บางครั้งเหม่อลอย คุณพระเกิดไม่เคยพบคนมีอาการแบบนี้มาก่อนจึงต้องตรวจอย่างละเอียด รำพึงแค้นมากรู้ว่าเป็นฝีมือหมอไสย์ จึงให้จวงออกไปตามหาหมอไสย์ให้พบ
คุณพระเกิดมาทำแผลให้ทัด นวลมาเห็นเข้าก็อึ้งไปก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณ คุณพระเกิดบอกไม่ต้องการแค่นวลแบ่งปันความรักให้เขาแม้เศษเสี้ยวก็ได้ ทัดร้องเจ็บแผลขึ้นมา นวลรีบวิ่งไปหา คุณพระเกิดมองภาพที่ทั้งคู่รักและห่วงใยกันก็ยิ่งปวดใจ
ระพีอาละวาดหนัก พุ่งเข้าไปบีบคออัฐ รำพึงปรี่เข้ามาเขย่าร่างระพี จู่ ๆ ระพีก็ร้องกรี๊ดแล้วเป็นลม อัฐเข้าไปรับร่างไว้ทันก่อนจะถึงพื้น อัฐถามรำพึงว่าระพีเป็นอะไร รำพึงไม่ตอบได้แต่น้ำตาคลออย่างอัดอั้น “เพราะแม่เอง” ด้านจวงออกไปหลอกถามชาวบ้านที่ตลาด จนรู้ที่อยู่ของหมอไสย์
พระยาสุรินแค้นที่ทัดฆ่าเกลียว แถมยังทำร้ายเทิดลูกชายอีก จึงบอกให้คุณพระไวไปจัดการฆ่าทัดเสีย คุณพระไวยิ้มเหี้ยม ดวงตาแววโรจน์ “ไม่ต้องห่วงขอรับ เพราะกระผมยังต้องมีเรื่องต้องสะสางกับมัน !!”
น้อยเดินถือห่อยาจะไปกระท่อมสมุนไพรบังเอิญเจอกับอัฐ อัฐบอกว่าทัดเป็นคนเลวจะช่วยทำไม น้อยบอกว่าทัดมีบุญคุณกับน้อยและนวลมากและจะปกป้องทัดจนถึงที่สุด อัฐบอกว่าจะมาหาคุณพระเกิด แต่น้อยรีบบอกว่าไม่อยู่ทั้งที่คุณพระเกิดกำลังพูดคุยอยู่กับคุณพระไว
คุณพระไวมาหาคุณพระเกิดเพื่อถามที่ซ่อนตัวของทัด คุณพระเกิดเสียใจที่นวลรักทัดจึงบอกว่าทัดซ่อนตัวในกระท่อมสมุนไพร น้อยซึ่งแอบฟังอยู่ก็รีบไปบอกให้นวลพาทัดหนี น้อยกับนวลหิ้วปีกทัดพาไปหลบที่พงหญ้าแถว ๆ ข้างกระท่อม ทำให้ลูกน้องคุณพระไวหาไม่เจอ คุณพระไวต่อว่าลูกสาวที่ช่วยคนผิดอย่างทัด น้อยไม่เชื่อว่าคนดีที่เคยช่วยชีวิตน้อยและนวลจะฆ่าเกลียวและทำร้ายเทิดได้ คุณพระไวฟังลูกสาวพูด ทั้งอึ้งทั้งจุก
น้อยและนวลประคองทัดพาหนีคุณพระไวและพวก จนมาเจออัฐ นวลขอร้องให้อัฐช่วย ตอนแรกอัฐไม่ยอมช่วยบอกว่าทัดเป็นคนไม่ดี แต่นวลจับมือขอร้อง สายใยแม่ลูกทำให้อัฐใจอ่อนยวบยอมช่วยทันที อัฐช่วยนวลและน้อยพาทัดมาซ่อนที่กระท่อมเก็บฟืนของชาวบ้าน นวลขอร้องไม่ให้บอกเรื่องนี้กับพระยาสุริน อัฐรับปากก่อนออกไป
0 comments:
Post a Comment